poczatek bulimi, pomocy

witam, wolę nie mówić ile mam lat, ponieważ domyślam się, że od razu będzie 'następna głupia małolata, która myśli, że chłopcy wolą chudsze'. od kilku lat mam problemy z brakiem akcpetacji siebie, tu za dużo tłuszczu, tu za duże zęby, mogę wymyślić najmiejsze głupstwo nawet, że mam jedno oko większe od drugiego. zazwyczaj ważę 55 kg na 167 cm wzrostu, ta waga według mnie jest za duża, ale i tak nie aż taka zła, ale w ciągu ostatnich 2tygodni zgrubłam prawie 3 kilo! nie mogę się na siebie patrzeć. kilka razy (już dawno temu) próbowałam się odchudzać, raz było to normalne umiarkowanie jedzenie z brakiem słodyczy, bieganiem, dużo sportu, ale w ciągu 2 miesięcy schudłam coś ponad 1kg, a czułam się senna[wstawałam rano biegać itd]. potem byłam na diecie, schudłam 2 kg w 2 tygodnie, nie czułam raczej głodu, co jakiś czas tylko, ale mam dość silną wole, potem jakoś przestały spadać te kilogramy, ale dalej walczyłam, aż nie wiem z jakiego powodu zaczęłam wymiotować (nie specjalnie) przez cały dzień i to mnie zniechęciło. potem tylko ograniczyłam słodycze, co niestety nie trwało krótko. po tym jak ostatnio zgrubłam naprawdę nie mogę się na siebie patrzeć :( nie jem dużo, ale też nie nic, ale wieczorem niezależnie od ilości spożytego pokarmu wywołuje wymioty, nie wiem czy to pomaga, ale wierzę, że może pomoże! weszlam właśnie na internet i zaczęłam szukać cos o bulimi, bo boję się, że to mogą być początki. to naprawdę dające do myślenia artykuły, miałam w trakcie ich czytanie wątpliwości, ale ja chyba jestem całkowicie uodporniona na wszelkie takie przestrogi jak i komplementy. wydaje mi się, że mogłabym przestać kiedy chcę, zwłaszcza, że trwa to jak wspominałam bardzo krótko (ta moja początkowa bulimia). i tak nie wierzę, że długo wytrzymam. nie wiem co mam robić. chcę schudnąc nie widzę innego sposobu, bo przecież próbowałam nie jednego, ale boje się!! boje się, bo nie chce wyglądać jak wieszak, tylko kobieco, ale nie tak jak teraz!!! :(((( chciałabym iść do psychologa, ale moja mama sama jest chora i zaczęłaby obwiniać siebie i tym podobne. nie chce tak :(((( poprostu chcę schudnąć, bo nie mogę na siebie patrzeć, bo wstydzę się chodzić w spudniczkach, bo widzę, że moi koledzy wolą moje szczupłe koleżanki, bo w lato chcę swobodnie chodzić w kostiumie jak inni.. :(( po za tym ja jestem uzależniona od jedzenia i jem z nudów, chcę się tego odzywczaić! jem i jem i jem i jem. nie mam co robić to jem! na przerwach w sklepiku szkolnym zqwsze coś kupuje, bo i tak nie mam co robić. jem z nudów, a potem mam wyrzuty sumienia :(((

najpierw psycholog

w dalszej kolejności dietetyk

tak jak już mówiłam nie chcę iść do lekarza. po za tym domyślam się, ze jego leczenie polegałoby na wmawianiu mi własnej wartości i założeniu zeszytu gdzie musiałabym pisać sto razy dziennie 'jestem piękna i szczupła'. a ja udawałabym, że mi to pomaga, żeby dał mi spokój... ale dzięki za odpowiedź :)
proszę o więcej!

Koleżanko a może nie doceniasz umiejętności psychologów ? Skoro nie wierzysz w kwalifikacje specjalistów to czego oczekujesz od użytkowników sportowego forum ?

jest dział laidies sfd - zajrzyj tam, jesli szukasz pomocy w internecie

osobiście jednak nie przeceniałbym wartość i moc korespondencji indternetowej w twoim przypadku. Masz problem natury psychicznej i drugi - naruty merytorycznej, tzn - masz błędną wiedzę na temat odchudzania. Są sposoby konwencjonalne, takie jak dieta i trening, w działach odchudzani / odzywianie - jest opisane jak zabrać się za układanie zbilansowanej diety. Z resztą w Twoim wypadku nawet nie chodzi o redukcję masy - co poprawę składu ciała, bardzo możliwe też iż zbyt krytycznym okiem na siebie spoglądasz. Tutaj potrzebna jest mądra dieta i odpowiednio dobrana aktywność fizyczna.

Prawda jest niestety smutna, i wygląda następująco: nie ma magicznych sposobów czy tajnych receptur na Twoj problem, a jak nie udasz się po pomoc to zostaniesz z tym sama i pewnie - zrobisz sobie krzywdę.

Zmieniony przez - faftaq w dniu 2011-02-16 22:34:14

Zmieniony przez - faftaq w dniu 2011-02-16 22:36:38